عبدالرضا اکبری، بازیگر سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه»، درباره معیارهای انتخاب خود در امر بازیگری، اظهار کرد: هر بازیگری را می‌توان از انتخاب‌هایش در سینما و تلویزیون ارزیابی کرد، زیرا انتخاب‌های هنرمند مسیر حرکتی و فکری وی را در هنر هفتم مشخص می‌کند. با این توضیح من به عنوان بازیگری که بیش از 30  سال است در هنر این مملکت فعالیت می‌کنم، باید بگویم، تمام تلاشم این بوده تا علاوه بر پایبندی به اصول و معیار های اخلاقی و دینی، بازیهای بسیار خوبی از خود ارائه کنم، بنابراین همیشه به روی فیلمنامه تاکید ویژه داشته و دارم.

وی افزود: حساسیت‌هایم به روی فیلمنامه همیشه به دو بخش تقسیم شده، ابتدا این‌که سناریو مورد نظر به لحاظ ساختار و فرم کیفیت لازم را داشته باشم، چراکه باورم این است تا زمانی که یک متن خوب پشت یک فیلم یا سریال نباشد. آن کار هر اندازه که از بازیگر و کارگردانی خوب بهره برده باشد، قادر نیست به یک کار در خور توجه تولید شود. موضوع دیگری که در انتخاب فیلمنامه مد نظر من مهم است  این که پیام و حرفی که زده می‌شود بر چه اصولی استوار است.

این بازیگر ادامه داد: نمی‌خواهم شعار بدهم، اما به روی انتخاب نقش‌هایم بسیار دقت نظر دارم. تا کاری از من جلوی دوربین نرود که تماشاگر از من توقع ندارد. برای همین است که برای گذران زندگی هر نقشی را قبول نمی‌کنم. در ضمن به روی نقش‌هایی که در آنها آموزه های دینی و انقلابی مد نظر قرار گرفته تاکید ویژه دارم، چون می‌دانم. این مسئله نیز به دلبستگی‌های من به این قبیل کارها مربوط می‌شود.

این بازیگر درباره نقش‌های که تا به امروز ایفا کرده، گفت: در پرونده کاری من آثار دینی و دفاع مقدسی بسیار است که در آنها به اشکال مختلف آرمان‌های انقلاب اسلامی و دین مبین مد نظر قرار گرفته، اما برخی از این تولیدات برایم بسیار دوست داشتنی هستند و همیشه در خاطرم باقی می‌ماند. برای مثال به فیلم «پناهنده» اشاره می‌کنم که مرحوم رسول ملاقلی پور آن را کارگردانی کرده است. در این  فیلم  من نقش یک بسیجی را ایفا می‌کنم و تا به حال این نوع شخصیت کمتر در سینمای ما تکرار شده است.

وی در پاسخ به این سوال که در سینمای دفاع مقدس عمده شخصیت‌های مثبت و منفی یک نوع پرداخت دارند، تصریح کرد: برای همین موضوع است که فیلم «پناهنده» را دوست دارم، چون سعی شده در این کار از کلیشه‌های رایج پرهیز شود، اما اگر درباره چرایی این تکرار سوال کنید، باید بگویم، دلایل این امر گوناگون است، اما مهمترینش این است که برخی حساسیت‌های غیر ضروری، باعث شده تا دست فیلمنامه نویسان برای خلق کارکترهای خوب بسته شود. برای همین دیگر آن ذوق در نگارش مد نظر قرار نمی‌گیرد و بیشتر به مصلحت اندیشی‌های رایج بسنده می‌شود.

اکبری ادامه داد: وقتی از نبود خلاقیت در شخصیت‌پردازی سخن می‌گویم منظورم این نیست که اجازه تحریف برخی مسائل که برای ما همانند خطوط قرمز هستند داده شود، بلکه منظورم آن است تا آنجایی که امکان دارد آزاد اندیشی مد نظر قرار گیرد که ارزش‌ها زیر سوال نرود. برای دستیابی به این امر نیز کافیست اجازه فعالیت به هنرمندان جوان و متعهد در کشورمان داده شود. این اتفاق نیز در دهه 60 در سینمای کشورمان رخ داد و نتیجه آن هم فیلمسازانی نظیر حاتمی کیا و ملاقلی پور و... شد پس چرا نباید به هنرمندان خود اعتماد کنیم و دوباره اجازه پیش آمدن چنین اتفاق را ندهیم!

این بازیگر در بخش دیگری از سخنان خود به حفظ هویت ملی و بومی ما اشاره کرد و گفت: بخشی  از علاقه من معطوف به کارهایی می‌شود که در آن فرهنگ ملی و بومی ما مد نظر قرار می‌گیرد. برای مثال سریال «پهلوانان نمی‌میرند» را مثال می‌زنم که فرهنگ جوانمردی و بزرگ‌منشی را در فرهنگ ایرانی ترسیم می‌کند. این کار در زمان خود با استقبال بسیار خوب مردم رو به رو شد، چون در آن به ارزش‌هایی توجه می‌شد که هویت ما را شکل می‌دهد. درباره هویت ایرانی  - اسلامی نیز باید بگویم که تاریح ادبیات این سرزمین بزرگان بسیاری دارد که دنیا بعه آن افتخار می‌کند. اسطورهایی چون؛ حافظ، مولانا، سعدی و... هر یک از این بزرگان قادرند در قالب یک فیلم و سریال، بانی ترویج فرهنگی غنی ایرانی شود.

اکبری ادامه داد: توصیه من به کسانی که می‌خواهند در حوزه تصویرگری از مفاخر فیلمسازی کنند، این است که باید وقتی دست به این کار زنند که شرایط ساخت آن فراهم است، والا اگر بخواهیم با کارهای حقیرانه ، بزرگان خود را تصویر کنیم در حقیقت چهره آنها را مخدوش کرده‌ایم. مطلب دیگر این‌که باید در این قبیل کارها به وحدت ملی نیز توجه داریم، چون پرهیز از قومیت گرایی فاکتوری اصلی برای این قبیل کارهاست.